Cerkak Lurah

LURAH

Swara azan Maghrib lagi bae keprungu gumontang saka mesjid kidul prptelon. Ora kaya byiasane, surup kuwi Pak Darman trima sembahyang ana omah. Ka­mangka padatan panjenengane mesthi tindak mesjid beba­rengan karo Bu Anjani, garwane. Dina iku bu guru sing isih katon ayu senajan wis yuswa kuwi pinuju repot. Wiwit awan mau panjenengane mung tansah utheg bae ana pawon gawe jajanan.

Durung rampung nandangi gaweyan ing mburi, Bu Anjani  kaget krungu lawang omahe  dithothog saka njaba. Panje­nengane nuli jumangkah mbukak lawang.

“Pak Guru wonten dalem?” ngono pitakone wong lanang gedhe dhuwur sing brengos lan jenggote katon ketel kuwi bareng Bu Anjani mbukak lawang.

“Wonten, mangga pinarak mlebet,” sambunge Bu Anjani ba­reng ngerti yen tamune kuwi Pak Gono, tanggane nunggal RT.

Ngerti ana tamu, Bu Anjani banjur memburi nggoleki si­sihane sing lagi sembahyang. Jroning batin kebak tandha pita­kon, ana apa wong siji kuwi kok gelem mertamu menyang omah­e. Kamangka padatan Pak Gono mono ora nate sanja. Sra­wunge wong siji kuwi pancen jembar, nanging yen karo Pak Darman  ora nate gelem nyaba. Sawise dikandhani gar­wane yen ana wong sing nggoleki,  rampung sembah­yang Pak Darman banjur me­nyang ruwang tamu.

“Sampun dangu Pak Go­no?” pitakone Pak Darman kanggo abang-abang lambe sinambi nyalami tamune.

“Sawatawis wekdal, Pak Guru. Nyuwun pangapunten me­nawi ngganggu,” sam­bung­e Pak Gono  grapyak.

“Ah mboten dados mena­pa. Kula malah remen mena­wi wonten sedherek ingkang purun mara sanja, saged di­pun ajak tukar kawruh.”

Wong loro banjur ngobrol ngalor ngidul. Senajan Pak Darman ora tau jagongan ka­ro tamune sing isih tangga nung­gal RT kuwi, nanging pe­ngalamane minangka guru njalari panjenengane bisa  go­lek bahan sing kena dianggo omong-omongan. Semono uga Pak Gono,  minangka wong sing jembar srawunge bisa ngimbangi apa sing dikandhakake dening Pak Darman.

Sawise sawetara wektu anggone padha omong-omong kothong, Pak Gono banjur wiwit ngandharake rancangane. Dheweke mbombong atine Pak Darman supaya gelem macung ing pilihan kepala desa sing arep diadani wulan ngarep. Anggone padha pirembugan saya suwe  saya gayeng sawise Bu Anjani ngladekake unjukan lan camilan.

“Macung dados kepala desa samenika wragadipun ka­thah,” Pak Darman nanggapi kandhane tamune kuwi kanthi sareh.

“Panjenengan sampun kesesa nglokro, Pak Guru. Awit masyarakat sampun sami nyengkuyung,” Pak Gono terus mbom­bong atine Pak Darman.

“Nanging menawi jago sanesipun mengke nyebar arta, rak mboten saged angsal suwanten kula.”

“Sampun kalih dasa taun langkung panjenengan dados guru wonten desa mriki. Sampun kathah murid panjenengan ingkang dados tiyang. Kula kinten sedaya badhe milih guruni­pun tinimbang tiyang sanes menawi panjenengan majeng. Kasetyanipun murid dhumateng guru kula kinten mboten saged dipun………….

Sumber : Majalah Panjebar Semangat